Wanneer je discriminatie, geweld of pesterijen meemaakt, is het belangrijk dat je dit niet zomaar laat gebeuren. Onderneem actie! Je kan een melding maken, aangifte doen, een klacht neerleggen. Wat is het verschil?
Wanneer je een melding maakt, vertel je aan iemand wat er gebeurde. Je neemt iemand in vertrouwen en deelt je verhaal. Je meldt dus het (strafbaar) feit. Maakte je geweld mee? Daarmee stap je best naar de politie.
Er zijn verschillende procedures die je kan volgen bij bijvoorbeeld pesterijen of discriminatie. Afhankelijk van de plaats waar je het meemaakt, kan je vaak intern en/of extern melden. Als je helemaal anoniem wil blijven, zijn er ook opties.
Zit je in een vervelende situatie, maar wil je (nog) geen verdere stappen zetten? Je kan gewoon eens contact opnemen met een van de instanties voor gelijke kansen. Ze kunnen je informeren over je opties. Stel dat je later wel stappen wil zetten, kan een goede voorbereiding nuttig zijn. Maak gebruik van hun advies. Ze bestaan om je te helpen.
Interne meldingsprocedure
Indien het feit gebeurde op je school, je werk, je sportclub, je stageplaats, ... kan je een interne meldingsprocedure volgen. Dan maak je binnen de organisatie waar het gebeurde zelf rechtstreeks een melding via het secretariaat. Vraag naar een vertrouwenspersoon. Dat is iemand die klaarstaat wanneer je ergens in vertrouwen over wil praten. De meeste plaatsen voorzien zo iemand precies om dit soort situaties minder eng te maken. Wil je dat er ook actie wordt ondernomen na je melding, dan kunnen zij je daar vaak bij helpen. Je moet na een melding geen verdere stappen zetten. Je kiest zelf of je dat wil.
Externe meldingsprocedure
Je kan ook kiezen om een andere weg te volgen. Via een externe meldingsprocedure kan je een melding maken bij instanties voor gelijke kansen. Er bestaan er verschillende. We zetten voor je op een rijtje voor welke discriminaties je waar terecht kan. Ook bij deze instanties beslis jij wat er gebeurt. Wil je dat er ook actie wordt ondernomen na je melding? Zij kunnen voor jou bemiddelen of je advies geven. Een eerste stap na je melding is steeds een gesprek. Daarbij horen ze wat jij het liefst wil doen. Je moet na een melding geen verdere stappen zetten. Je kiest zelf of je dat wil. Er worden nooit stappen gezet zonder jouw toestemming.
Anoniem melden...
Wil je enkel een melding maken en blijf je liever anoniem? Dat kan. Er zijn verschillende organisaties waar je daarvoor terecht kan.
... van discriminatie
In Vlaanderen vind je discriminatiemeldpunten in de meeste grote steden. Je kan makkelijk contact met hen opnemen. Een lijst van lokale contactpunten vind je op de website van Unia. Lumi is ook een meldpunt voor discriminatie. Werd je gediscrimineerd omwille van je seksuele oriëntatie of genderidentiteit? Je kan je melding bij ons maken.
... van geweld (niet enkel fysiek)
Als je geweld meemaakte, stap je best naar de politie. Maar misschien lijkt je dat te zwaar. Of misschien was het geweld dat je meemaakte niet strafbaar en kan de politie je daarom niet helpen. Of misschien ben je minderjarig en wil je niet dat je ouders ingelicht worden. Wat ook de reden is: er is een andere optie. Vertel je verhaal bij ons anoniem via chat, telefoon of mail.
We luisteren naar je en registreren je melding. We kunnen geen stappen ondernemen om de dader te vinden of bestraffen (daarvoor moet je naar de politie), maar we zorgen er wel voor dat je ervaring niet onzichtbaar blijft. We zorgen ervoor dat wat je meemaakte anoniem in de statistieken terechtkomt.
Je doet een aangifte wanneer je melding maakt van een strafbaar feit bij de politie. Je kan zelf als slachtoffer een aangifte doen. Zag je iemand anders slachtoffer worden, dan ben je een getuige. Ook als getuige kan je een aangifte doen.
De politie zal na je aangifte een proces-verbaal opstellen. Dat doen ze op basis van je getuigenis. Om een proces-verbaal te kunnen maken, hebben ze je persoonsgegevens nodig. Dat betekent: je naam, je geboortedatum, je adres … Een aangifte is dus niet anoniem. Enkel wanneer je vreest dat je familie of jijzelf niet meer veilig zouden zijn na je aangifte, kan daarop een uitzondering worden gemaakt.
Let op! Doe je een aangifte van een strafbaar feit bij de politie? Dan moeten zij een onderzoek starten. De politie is verplicht dat te doen vanaf dat er een vermoeden is van een misdrijf. Ook wanneer jij dus enkel je verhaal wil doen bij de politie, zijn zij verplicht om een onderzoek te starten. Meer informatie over hoe een strafrechtelijk onderzoek verloopt, vind je op de website van Europese justitie.
Voor de meeste misdrijven is een aangifte voldoende voor de politie om tot vervolging over te gaan. Bij klachtmisdrijven is dat niet zo. Dan is er ook een formele klacht nodig van het slachtoffer. Dat betekent dat enkel jij als slachtoffer van een klachtmisdrijf bepaalt of er een strafprocedure gestart wordt. Om ervoor te zorgen dat de dader gestraft kan worden, moet je dus een aangifte doen en een klacht neerleggen bij de politie. Een klacht leg je neer door ondubbelzinnig te vragen voor vervolging. Eens je dat deed, mag de politie overgaan tot vervolging. Vroeger was belaging een klachtmisdrijf. Dat is niet meer zo. Er bestaan tegenwoordig nog maar weinig klachtmisdrijven volgens de Belgische wet.
Wat er precies gebeurt met een klacht nadat je die indient, kan je lezen op de website van de lokale politie. Wil je op de hoogte blijven van vorderingen in jouw zaak? Vraag dan bij de politie om de hoedanigheid van benadeelde persoon te verkrijgen. Of je nu klacht indient of niet, de politie is verplicht om een onderzoek te starten wanneer je aangifte doet van een strafbaar feit.