De zwijgplicht of beroepsgeheim van hulpverleners vormt de basis van de vertrouwensrelatie tussen de hulpverlener en het kind. Wanneer een hulpverlener zwijgplicht heeft, krijgt het kind meer vertrouwen om open over emoties, onzekerheden en gedachten te spreken.
Als ouder wil je graag weten wat er in je kind omgaat en waar je kind mee worstelt. Maar kinderen zeggen niet alles aan hun ouders. Vaak vertellen ze een aantal zaken niet omdat ze jou als ouder niet ongerust willen maken. Veel kinderen voelen zich ook schuldig omwille van het ‘leed’ dat ze hun ouders in hun ogen berokkenen. Het kind wil de ouder doorgaans niet belasten met hun gendervariante of depressieve gevoelens. Net daarom is het contact met de hulpverlener zo belangrijk. Daar kan het kind openlijk spreken over hun gedachten en gevoelens zonder dat het er iemand mee zal kwetsen.
Soms is het moeilijk voor ouders om te aanvaarden dat kinderen niet alles tegen hen durven zeggen. Geef je kind tijd. Wanneer de tijd er rijp voor is zal je kind zelf naar je toe komen. Je kan als ouder wel aangeven dat je kind bij jou met eender welk probleem terecht kan en dat je steeds samen naar een oplossing wil zoeken. Als je kind er echter niet over wil praten, forceer je dat best niet. Dat je kind over gedachten en onzekerheden spreekt met een hulpverlener is al een enorm grote stap die ertoe leidt dat je kind effectief geholpen kan worden.