Als ouder wil je het beste voor je kind, maar toch kan je het moeilijk hebben met de veranderingen die een transitie met zich meebrengen. Het is ook normaal dat je je daarover zorgen maakt. Bij een transitie komen immers veranderingen kijken die niet alleen invloed hebben op je kind, maar ook op jezelf, je partnerrelatie en je gezin.
Heb of had je dromen van hoe je kind zou uitgroeien, die nu door elkaar worden geschud? Vond je net bepaalde kanten van je kind, die je kind nu achter zich wil laten, erg mooi? Heb je moeite met afscheid nemen van het uiterlijk, de naam of de gedragingen van je kind? Ben je bezorgd om de gezondheid van je kind? Ben je bang dat je kind spijt zal krijgen?
Je verwachtingen waren misschien anders, en deze verwachtingen achter je laten kan veel van je vragen. Ouders gaan soms doorheen een periode van rouw, wanneer ze deze verwachtingen moeten loslaten. Dit zorgt soms voor schuldgevoelens tegenover het kind wanneer je er niet altijd volledig kan zijn voor hen als je zelf ook in de knoop zit met de situatie. Als ouder mag je hier echter ook je tijd voor nemen en deze gevoelens ook bespreken met je partner, gezin en andere kinderen. Je mag het ook aangeven als je het tempo van je kind niet aankan. Samen kan je zoeken welk tempo voor alle gezinsleden het beste voelt.
Jaren ervoor had ik toch stiekem nog een sprankeltje hoop dat haar lichaam toch niet hoefde te veranderen. Ik had schrik dat als ik 100% meeging met de gevoelens van mijn kind dat ik dan het biologische kind zou verliezen of verloochenen. Ik had schuldgevoelens tegenover de zoon die ik achterliet, om dan een dochter in de plaats te krijgen. Vanaf dat de medische transitie startte, begon voor mij het rouwproces pas echt. Ik moest afscheid nemen van mijn zoon… En dit tegelijk met een heksenketel van afspraken met allerlei dokters en specialisten. Dat had een grote impact op mij.